De afgelopen dagen verbaas ik me steeds opnieuw hoeveel onbegrip er nog eigenlijk is. En hoe "patiënten" dat onbegrip in eerste instantie ook in de hand werken. Als je er later weer vanaf wilt, moet je hard knokken en niet zomaar opgeven.
Gisteren heb ik de aflevering van de Wandeling teruggekeken van Helma Verhoeven. Zij heeft een hulphond, maar aan haar zie je niet direct dat zij die hond ook echt nodig heeft. Dit leidt er toe dat haar hulphond (en zij dus ook) geweigerd worden in hotels, restaurants en/of winkels. Maar als Helma in haar rolstoel komt, is er niets aan de hand en mag zij, samen met de hond, naar binnen. Bizar!
Vanmorgen was Bram (16 jaar) bij Koffietijd. Bram lijkt een gezonde puberjongen. Haren netjes, goede kleding, leuke kop, maar hij wordt Sjaak Afhaak genoemd. Bram heeft namelijk reuma. Twee jaar geleden kon hij ineens niet meer lopen en werd jeugdreuma geconstateerd. In eerste instantie wilde Bram er niet over praten en zei hij dat hij griep had, of pijn had aan zijn voeten, maar hij vertelde niet wat er echt aan de hand was. Hij wilde niet klagen.
Heel begrijpelijk! Zelf heb ik het ook zo gedaan. Het is makkelijker om te zeggen dat je griep hebt, dan dat je moet zeggen dat je hondsmoe bent, of je arm niet opgetild krijgt door een ontsteking in je schouder. Als je dat zou zeggen, denken anderen waarschijnlijk dat je je aanstelt. Dat beeld je jezelf in ieder geval in.
Terwijl als je open bent over je klachten en het (elke keer opnieuw) uitlegt, geef je anderen de ruimte om het te gaan begrijpen. En dan nog is het voor anderen moeilijk te begrijpen en zal 1 keer uitleggen niet voldoende zijn.
Terwijl als je open bent over je klachten en het (elke keer opnieuw) uitlegt, geef je anderen de ruimte om het te gaan begrijpen. En dan nog is het voor anderen moeilijk te begrijpen en zal 1 keer uitleggen niet voldoende zijn.
Wanneer jij ook tegen dit onbegrip aanloopt, bijvoorbeeld op school, je werk of bij het sporten, kan ik je daarbij helpen. Ik geef namelijk voorlichting over de gevolgen van ziek zijn. Als je het moeilijk vindt om het hierover te hebben op school kan ik met je meegaan naar school en tijdens een gastles vertellen, aan je klasgenoten of juist aan je docenten, wat het is om ziek te zijn. Op deze manier hoef je het niet zelf te doen, maar breek ik het ijs voor je. Hetzelfde geldt natuurlijk voor een sportclub, de winkel waar je werkt, je vriendengroep, of waar jij ook maar tegen het onbegrip stuit.
Wil je hier meer over weten? Stuur me dan een berichtje en dan kijken we samen hoe ik je kan helpen.
Blog van 8-10-2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten